สิ่งที่พระพยอมเสียใจที่สุดในชีวิต
อยากให้ "ลูก" ทุกคนได้อ่าน...
เคยทำอะไรให้พ่อเสียใจบ้างหรือเปล่า....
อาตมามีเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง โยมพ่อของอาตมาเป็นคนขี้เหล้า... หาเงินมาได้เท่าไหร่ก็กินเหล้าหมด พอเมาก็ดุด่าโยมแม่กับอาตมา อาตมาไม่ชอบพ่อมาก
วันหนึ่ง โยมพ่อเมากลับบ้านไม่ไดมีคนให้อาตมาพายเรือไปรับ ตอนนั้น อาตมายังเป็นวัยรุ่น ทำงานมาทั้งวันก็อยากจะนอน.... อยากพักผ่อน.... อาตมารู้สึกโมโหมาก พอพายเรือกลับบ้าน ก็ทิ้งโยมพ่อไว้ในเรือ แต่พ่อเมามากลุกไม่ไหว ตะโกนเรียก.... "ไอ้ยอม... ไอ้ยอม... มึงมา อุ้มกูขึ้นบ้านหน่อย...กูขึ้นไม่ไหว " ไอ้เราก็ทนรำคาญไม่ไหว เดินกระทืบเท้า ตึง.. ตึง.. ตึง.. กระชากร่างพ่ออุ้ม ในขณะที่อุ้ม..ความรู้สึกเจ็บแค้นที่พ่อทำให้เราลำบาก ชอบด่าว่าเราเจ็บ พออุ้มพ่อขึ้นมาจากเรือ... ถึงหัวสะพาน จับร่างพ่อกระแทกกับหัวสะพาน ก้นพ่อกระแทกกับ พื้นไม้อย่างแรง เสียงดังโครม....
พ่อแกร้องไห้...... แล้วพูดว่า "ไอ้ยอมนะ... ไอ้ยอม.. กูอุ้มมึงมาแต่เล็กแต่น้อย.... กูนอนหลับ.. แต่มึงไม่ยอมนอน... ร้องไห้กวน.. กูต้องลุกมาอุ้มมึง... ร้องเพลงกล่อมให้มึงนอน จะไปไหนมึงเดินไม่ไหว.... มึงเหนื่อย.. กูก็ต้องอุ้มมึง..... ทั้งที่กูก็เหนื่อย...... กูอุ้มมึง..... มึงทั้งขี้ทั้งเยี่ยวใส่กู.... แต่กูไม่เคยทุ่มมึงลงกับพื้นสักครั้งเลย... เพราะกูรักมึง...... วันนี้.. มึงอุ้มกู.... เหล้ากูไม่ได้หกโดนมึงสักนิด มึงทุ่มกูลงพื้นทำไม "
พอพ่อพูดจบ น้ำตาอาตมาไม่รู้มาจากไหน.... มันไหลพรูลงมาอาบสองแก้ม อาตมาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ก้มลงกราบพ่อ แล้วพูดว่า..... "พ่อครับ ต่อจากนี้ไป... ผมจะอุ้มพ่อตลอดชีวิต ... โดยไม่บ่นและทุ่มพ่อ ลงพื้นอีกแล้วละครับ ..." หลังจากนั้น.... อาตมาทำงานอย่างหนักเพื่อมาให้พ่อ หวังให้พ่อสบายขึ้น
แต่เมื่อถึงวันนั้น มันก็สายไปแล้ว.... โยมพ่อได้จากอาตมาไปแล้ว ....คิดแล้วมันทรมานใจเหลือเกินอาตมาทำผิดพลาดไปแล้ว และแก้ไขไม่ได้ จึงอยากเตือนทุกคนเอาไว้ไม่อยากให้เสียใจไปตลอดชีวิต
วันหนึ่ง โยมพ่อเมากลับบ้านไม่ไดมีคนให้อาตมาพายเรือไปรับ ตอนนั้น อาตมายังเป็นวัยรุ่น ทำงานมาทั้งวันก็อยากจะนอน.... อยากพักผ่อน.... อาตมารู้สึกโมโหมาก พอพายเรือกลับบ้าน ก็ทิ้งโยมพ่อไว้ในเรือ แต่พ่อเมามากลุกไม่ไหว ตะโกนเรียก.... "ไอ้ยอม... ไอ้ยอม... มึงมา อุ้มกูขึ้นบ้านหน่อย...กูขึ้นไม่ไหว " ไอ้เราก็ทนรำคาญไม่ไหว เดินกระทืบเท้า ตึง.. ตึง.. ตึง.. กระชากร่างพ่ออุ้ม ในขณะที่อุ้ม..ความรู้สึกเจ็บแค้นที่พ่อทำให้เราลำบาก ชอบด่าว่าเราเจ็บ พออุ้มพ่อขึ้นมาจากเรือ... ถึงหัวสะพาน จับร่างพ่อกระแทกกับหัวสะพาน ก้นพ่อกระแทกกับ พื้นไม้อย่างแรง เสียงดังโครม....
พ่อแกร้องไห้...... แล้วพูดว่า "ไอ้ยอมนะ... ไอ้ยอม.. กูอุ้มมึงมาแต่เล็กแต่น้อย.... กูนอนหลับ.. แต่มึงไม่ยอมนอน... ร้องไห้กวน.. กูต้องลุกมาอุ้มมึง... ร้องเพลงกล่อมให้มึงนอน จะไปไหนมึงเดินไม่ไหว.... มึงเหนื่อย.. กูก็ต้องอุ้มมึง..... ทั้งที่กูก็เหนื่อย...... กูอุ้มมึง..... มึงทั้งขี้ทั้งเยี่ยวใส่กู.... แต่กูไม่เคยทุ่มมึงลงกับพื้นสักครั้งเลย... เพราะกูรักมึง...... วันนี้.. มึงอุ้มกู.... เหล้ากูไม่ได้หกโดนมึงสักนิด มึงทุ่มกูลงพื้นทำไม "
พอพ่อพูดจบ น้ำตาอาตมาไม่รู้มาจากไหน.... มันไหลพรูลงมาอาบสองแก้ม อาตมาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ก้มลงกราบพ่อ แล้วพูดว่า..... "พ่อครับ ต่อจากนี้ไป... ผมจะอุ้มพ่อตลอดชีวิต ... โดยไม่บ่นและทุ่มพ่อ ลงพื้นอีกแล้วละครับ ..." หลังจากนั้น.... อาตมาทำงานอย่างหนักเพื่อมาให้พ่อ หวังให้พ่อสบายขึ้น
แต่เมื่อถึงวันนั้น มันก็สายไปแล้ว.... โยมพ่อได้จากอาตมาไปแล้ว ....คิดแล้วมันทรมานใจเหลือเกินอาตมาทำผิดพลาดไปแล้ว และแก้ไขไม่ได้ จึงอยากเตือนทุกคนเอาไว้ไม่อยากให้เสียใจไปตลอดชีวิต
...
...
...
ข้าวร้อนๆกับปลาเค็ม1 ชิ้นตอนพ่อมีชีวิตอยู่
มีค่ามากกว่า"เนื้อมังกร...หน้าศพ" ตอนพ่อตาย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น