หญิงแก่วัยเลย 60 คนหนึ่งคุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยมหลัง
จากแต่งงานและย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี
หญิงแก่...แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก เห็นลางๆ
แจ๊ค...อ๋อ วัวแหนะแม่
................
ผ่านไป 2-3 นาที
หญิงแก่...แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค...วัว ตัวเดิมนั่นแหละแม่ ยังไม่ไปไหนเลย
.............
ผ่านไปอีก 2-3 นาที
หญิงแก่...แจ๊ค นั่นอะไรอีกละลูก
แจ๊ค...(เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด) วัวแม่วัว วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ
......................
เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที
หญิงแก่...แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค...เอ๊ะแม่นี่ยังไงนะ ถามซ้ำๆซาก ผมจะบอกครั้งสุดท้ายแล้วนะว่าวัว
.................
ผ่านไปอีก 2-3 นาที
หญิงแก่...แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค...โอ๊ย ! แม่เลอะเลือนแล้ว คุยไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับแม่แล้ว
..................
แล้วแจ๊คก็ผละจากแม่ไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด
เวลาผ่านไป จวบจนตอนเย็น ได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นแม่ลงมา
แจ๊คจึงเดินไปตามที่ห้อง ณ ที่นั้น เขาได้พบหญิง แก่คนนั้น นั่งเหม่อลอย
ข้างๆมีไดอะรี่เก่าๆเล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ
แจ๊คถือวิสาสะเข้าไป อ่าน ความว่า...
ครั้งหนึ่งเมื่อ 30 ปีมาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมาก
เราตั้งชื่อเค้าเองว่า...แจ๊คในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง ตอนนั้น
แจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา...
แจ๊คถามเราว่า แม่ นั่นอะไร...วัวไงลูก เราตอบ เวลาผ่านไปอีกไม่ถึง 1 นาที
แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง 25 ครั้ง...
เราไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยที่จะ ตอบคำถามเดิมๆเหล่านั้น เรากลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุด
ที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย....
.....................
แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คน 2 คน ที่เคยถาม
คำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม แจ๊คเป็นคนตอบ...
เพียง 5 ครั้งเท่านั้น ลูกก็ตวาดเรา หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น